Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Οι ζωντανές «πέτρες» που ανθίζουν!









Το φυτό με την ονομασία Lithops της οικογένειας των Aizoaceae είναι
ιθαγενές της Νότιας Αφρικής και αποτελεί ένα από τα πλέον παράδοξα φυτά,
όπως άλλωστε δηλώνει η εμφάνισή του. Η πρώτη εντύπωση που δημιουργείται
είναι ότι πρόκειται για πέτρα που… ανθίζει. Η ονομασία του όμως
επεξηγεί εν πολλοίς αυτή την ιδιαιτερότητά του: Λίθωψ: λίθος-όψη, δηλαδή
φυτό που μοιάζει στην εμφάνιση με πέτρα. Οι ντόπιοι, μάλιστα,
συνηθίζουν να το ονομάζουν «ζωντανή πέτρα» ή «χαλικόφυτο», ενώ
αναπτύσσεται συνήθως κοντά σε άλλες πέτρες του εδάφους.


perierga.gr - Οι ζωντανές "πέτρες" που ανθίζουν!


Η εμφάνισή του είναι άριστο καμουφλάζ για τους εχθρούς του, που
δύσκολα θα αποφάσιζαν να… καταβροχθίσουν μια πέτρα! Το φυτό αναπρύσσεται
σε ξηρά εδάφη και ως παχύφυτο που είναι αποθηκεύει υγρασία στο σώμα του
έτσι ώστε να μπορεί να επιβιώσει σε συνθήκες απόλυτης ανομβρίας για
μεγάλο χρονικό διάστημα. Ανθίζει από το φθινόπωρο μέχρι τις αρχές του
χειμώνα, ενώ ο χρωματισμός του «πετρώδους» βλαστού λαμβάνει διάφορες
αποχρώσεις ανάλογα με το είδος αλλά και ποικίλα σχέδια.


perierga.gr - Οι ζωντανές "πέτρες" που ανθίζουν!

perierga.gr - Οι ζωντανές "πέτρες" που ανθίζουν!

perierga.gr - Οι ζωντανές "πέτρες" που ανθίζουν!

perierga.gr - Οι ζωντανές "πέτρες" που ανθίζουν!

perierga.gr - Οι ζωντανές "πέτρες" που ανθίζουν!

perierga.gr - Οι ζωντανές "πέτρες" που ανθίζουν!

perierga.gr - Οι ζωντανές "πέτρες" που ανθίζουν!

perierga.gr - Οι ζωντανές "πέτρες" που ανθίζουν!

perierga.gr - Οι ζωντανές "πέτρες" που ανθίζουν!
perierga.gr


read more "Οι ζωντανές «πέτρες» που ανθίζουν! "

TΑ ΠΙΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟΜΕΝΑ ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ



13 μέρη στα οποία έχει καταγραφεί μεγάλη παραφυσική δραστηριότητα...






Gettysburg Battlefield, Πενσιλβάνια, Αμερική
Ως ένα μέρος όπου συνέβη μία από τις πιο αιματηρές μάχες του Αμερικανικού εμφύλιου πολέμου, δεν αποτελεί έκπληξη που αυτό το κομμάτι γης στην Πενσιλβάνια, πιστεύεται πως είναι από τα πιο στοιχειωμένα μέρη στην Αμερική. Φιγούρες φαντασμάτων λέγεται πως περπατάνε στους αγρούς, και επισκέπτες έχουν αναφέρει πως έχουν ακούσει απόκοσμους ήχους μάχης στον αέρα. Είναι επίσης το μέρος όπου καταγράφηκε ένα από τα πιο επιβλητικά video με δραστηριότητα φαντασμάτων ποτέ. Το 2001, ο Τομ Άντεργουντ τράβηξε υλικό από, όπως υποστηρίζει, 13 φαντάσματα καθώς περπατούν ανάμεσα από δέντρα στο Triangular Field.


Δάσος Aokigahara

Αυτό το πυκνό δάσος που βρίσκεται στη σκιά του βουνού Φούτζι, είναι μία από τις πιο ανατριχιαστικές τοποθεσίες και έχει γίνει διάσημο ως το δεύτερο πιο διάσημο μέρος αυτοκτονιών στον κόσμο. Κατά μέσο όρο, 30 άνθρωποι κάθε χρόνο αφαιρούν τη ζωή τους κάτω από το πυκνό φύλλωμα, με το πρόσφατο ετήσιο ρεκόρ να φτάνει τα 100 άτομα το 2010. Οι ντόπιοι παίρνουν μέρος σε μία οδυνηρή ετήσια 'αναζήτηση πτωμάτων' για να βρουν πτώματα και οι αρχές μάλιστα έχουν καταφύγει στην τοποθέτηση πινακίδων σε μία προσπάθεια να κάνουν τα άτομα με τάσεις αυτοκτονίας να αναθεωρήσουν τις πράξεις τους.

Η φήμη του μέρους λέγεται πως οφείλεται στο μυθιστόρημα του 1960, 'Nami no Tō' του Seichō Matsumoto, που τελειώνει με τους δύο εραστές να αφαιρούν τις ζωές τους στο δάσος. Ωστόσο, πριν από αυτό πιστεύεται πως υπήρξε το κέντρο όπου εφαρμόζονταν η αρχαία παράδοση του Ουμπασάτε, που ήθελε τις οικογένειες να αφήνουν τους άρρωστους συγγενείς σε απομακρυσμένες τοποθεσίες να πεθάνουν της πείνας. Τα πνεύματα των θυμάτων αυτής της πρακτικής πιστεύεται πως έχουν στοιχειώσει το δάσος.



Κατακόμβες, Παρίσι, Γαλλία
Ενώ ο πληθυσμός του Παρισιού μεγάλωνε κατά την διάρκεια του 18ου αιώνα, τα νεκροταφεία της πόλης άρχισαν να γεμίζουν και οι αρχές προχώρησαν στο ευρηματικό, αν και κάπως σκληρό, μέτρο να στοιβάζουν πτώματα σ᾽ένα υπόγειο οστεοφυλάκιο, παλιότερα αρχαίο ορυχείο του Παρισιού. Υπολογίζεται πως γύρω στα 6 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν ενταφιαστεί εκεί πέρα. Με τέτοια τεράστια έλλειψη σεβασμού προς τους νεκρούς, δεν είναι παράξενο που οι κατακόμβες θεωρούνται στοιχειωμένες. Επισκέπτες υποστηρίζουν πως τους έχουν αγγίξει αόρατα χέρια, ενώ είχαν την αίσθηση πως τους παρακολουθούσαν. Σε πιο σπάνιες, extreme καταστάσεις, ορισμένοι είχαν breakdowsn υστερίας ή υποστήριξαν πως 'κάποιοι' προσπάθησαν να τους στραγγαλίσουν.


Κάστρο του Εδιμβούργου, Σκωτία

Οι ιστορικοί λιθόστρωτοι δρόμοι και γκρι πέτρινα κτίρια του Εδιμβούργου προκαλούν τόσο έντονα ενθυμητικά καθώς περνάνε τα χρόνια, που δεν αποτελεί έκπληξη που το ηλικίας 900 χρόνων κάστρο της πρωτεύουσας της Σκωτίας, που στέκεται επιβλητικά πάνω από την πόλη στην κορυφή ενός άγριου πέτρινου τοπίου, είναι διάσημο για τα φαντάσματά του. Μάλιστα, κάποιοι θα πουν πως το ίδιο το Εδιμβούργο είναι η πιο στοιχειωμένη πόλη στην Ευρώπη.

Επισκέπτες του κάστρου έχουν αναφέρει πως έχουν δει φαντάσματα αυλητών και ακέφαλους τυμπανιστές, όπως και τα πνεύματα από αιχμάλωτους πολέμου από διάφορους αιώνες. Ορισμένοι υποστηρίζουν πως έχουν δει το φάντασμα ενός σκύλου να περιφέρεται στο νεκροταφείο σκύλων του κάστρου.



Παραλία Τσάνγκι, Σιγκαπούρη

Παρά το γεγονός πως είναι μία μικροσκοπική χώρα, η Σινγκαπούρη λέγεται πως διαθέτει κάτι παραπάνω από μία 'συνηθισμένη' παραφυσική δραστηριότητα. Η παραλία Τσάνγκι, στα ανατολικά της χώρας, υπήρξε ένα χώρος εκτέλεσης από τους Ιάπωνες κατά την σφαγή του Sook Ching τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά την οποία χιλιάδες Κινέζοι βασανίστηκαν και σκοτώθηκαν.

Μάρτυρες έχουν αναφέρει πως έχουν ακούσει μυστηριώδη κλάμματα και ουρλιαχτά, ενώ έχουν δει ακέφαλα πτώματα να περπατάνε στην παραλία. Εκτός από αυτά, το Old Changi Hospital και το Changi Beach House λέγεται πως είναι δύο από τα πιο στοιχειωμένα κτίρια της Ασίας.



East State Penitentiary, Φιλαδέλφια, Πενσιλβανία, Αμερική
Το East State Penitentiary, κάποτε το πιο ακριβό κτίριο στην Αμερική, υπήρξε φυλακή για τους πιο διαβόητους εγκληματίες της Αμερικής, με τα δρακόντεια μέτρα φύλαξής του (το 'Pennsylvania System' ήθελε πολλούς φυλακισμένους να περνούν μεγάλες ποινές σε αυστηρή απομόνωση) να φτάνουν για να τρελαίνουν πολλούς άντρες. Θεωρείται πως είναι ένα από τα πιο στοιχειωμένα κτίρια της Αμερικής και οι επισκέπτες έχουν αναφέρει πως έχουν ακούσει παράξενα κλαψουρίσματα, χαχανητά, και ψιθυριστούς ήχους που έρχονται μέσα από τους τοίχους της φυλακής.


Κάστο Ballygally, κομητεία Άντριμ, Βόρεια Ιρλανδία
Το Κάστρο Ballygally είναι το μοναδικό κάστρο του 17ου αιώνα στην Βόρεια Ιρλανδία που χρησιμοποιείται ακόμα ως κατοικία και, το πιο σημαντικό, θεωρείται ως το πιο στοιχειωμένο κτίριο της Ιρλανδίας. Το πιο διάσημο φάντασμα του κάστρου είναι εκείνο της Lady Isobel Shaw. Ο σύζυγός της πιστεύεται πως άρχισε να της αφαιρεί δόσεις φαγητού ως τιμωρία επειδή δεν μπορούσε να του προσφέρει ένα αγόρι διάδοχο και, αντί να πεθάνει της πείνας, διάλεξε να αφαιρέσει η ίδια τη ζωή της πηδώντας από ένα παράθυρο. Το φάντασμά της λέγεται πως περπατάει στους διαδρόμους το βράδυ και ξυπνάει τους καλεσμένους χτυπώντας στις πόρτες τους, μόνο και μόνο για να εξαφανιστεί μυστηριωδώς μόλις εκείνοι ανοίξουν.


1140 Royal Street, Νέα Ορλεάνη, Αμερική

Η Νέα Ορλεάνη είναι η πιο πολύχρωμη πόλη της Αμερικής, αλλά πιστεύεται πως είναι και η πιο στοιχειωμένη. Απ᾽όλα τα στοιχειωμένα σπίτια στην περιοχή, η έπαυλη French Quarter, κάποτε κατοικία της κοσμικής Ντελφίν ΛαΛαουρί, φέρει την πιο διαβόητη και αποτρόπαια ιστορία.

Η Μαντάμ ΛαΛαουρί και ο άντρας της, Δρ. Λουί ΛαΛαουρί, έζησαν πλουσιοπάροχα στην 1140 Royal Street, έχοντας μετακομίσει εκεί από το 1832. Όπως πολλοί εκείνη την εποχή, οι ΛαΛαουρί είχαν μαύρους σκλάβους, αλλά εκείνοι τους έκαναν να υποφέρουν από τις φριχτές συνθήκες διαβίωσης. Γείτονες ανέφεραν πως άκουγαν ουρλιαχτά και παρατηρούσαν πως υπηρέτες εξαφανίζονταν ξαφνικά και δεν τους έβλεπαν ποτέ ξανά. Όταν μία φωτιά κατέστρεψε το σπίτι το 1834, η κακοποίηση των σκλάβων από τους ΛαΛαουρί αποκαλύφθηκε πλήρως.

Ανακαλύφθηκε πως υπήρχε μία αίθουσα βασανιστηρίων στην σοφίτα, με περισσότερους από μία ντουζίνα σκλάβους είτε να είναι φυλακισμένοι σε κελιά, είτε να είναι δεμένοι σε αυτοσχέδια χειρουργικά τραπέζια. Ανθρώπινα κομμάτια λέγεται πως ήταν διάσπαρτα στο δωμάτια και κεφάλια και όργανα ήταν τοποθετημένα σε κουβάδες. Αυτή η ανατριχιαστική ανακάλυψη εξέπληξε και αηδίασε τη Νέα Ορλεάνη, με τους ΛαΛαουρί να τρέπονται σε φυγή από την πόλη πριν να έρθουν αντιμέτωποι με την δικαιοσύνη.

Έκτοτε, όσοι έχουν επισκεφτεί το σπίτι, κάνουν λόγο, αναμενόμενα, για την εμφάνιση φαντασμάτων. Ένας μαύρος άντρας σε αλυσίδες και ένα μικρό κορίτσι που το μαστίγωσε στην οροφή η Μαντάμ ΛαΛαουρί έχουν παρατηρηθεί πολλές φορές, ενώ έχουν γίνει αναφορές για απόκοσμα ουρλιαχτά και ένα περίεργο, δυσώδες υγρό που εμφανίζεται από το πουθενά.



Στρατιωτική Ακαδημία των Φιλιππίνων, Μπαγκούιο, Φιλιππίνες
Αυτή η ενεργή σήμερα στρατιωτική ακαδημία στο Μπαγκούιο στις Φιλιππίνες λέγεται πως είναι το σπίτι ενός μεγάλου αριθμού φαντασμάτων, που πιστεύεται πως είναι τα πνέυματα εκείνων που σκοτώθηκαν από τους Ιάπωνες κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν και είχαν κατακτήσει τη χώρα. Οι επισκέπτες αναφέρουν πως έχουν ακούσει απόκοσμους ήχους από μπότες να βηματίζουν στο χώρο της παρέλασης, ενώ άλλοι έχουν δει ένα φάντασμα ντυμένο με πλήρη στρατιωτικά παράσημα, το αποκεφαλισμένο πνεύμα ενός ιερέα και μία γυναίκα ντυμένης εξ ολοκλήρου στα άσπρα να περιφέρεται στο κτίριο.


Κολοσσαίο, Ρώμη, Ιταλία

Το Κολοσσαίο της Ρώμης δεν είναι μόνο ένα από τα πιο μυθικά αρχαία κτίσματα στον κόσμο, αλλά πιστεύεται πως είναι ένα και από τα πιο στοιχειωμένα. Η δίψα για αίμα του Ιούλιου Καίσαρα σήμαινε πως οι πολιτικοί κρατούμενοι ήταν αναγκασμένοι να πολεμούν μέχρι θανάτου με τρομερά θηρία στην βαθυκόκκινη άμμο της αρένας.

Στις κοιλότητες κάτω από το Κολοσσαίο που πλέον έχουν έρθει στο φως, οι tour guides, οι άνθρωποι ασφαλείας και οι επισκέπτες έχουν να λένε για κρύα ρεύματα αέρα, για χέρια που τους έχουν αγγίξει ή σπρώξει, για ήχους σπαθιών που χτυπούν μεταξύ τους και για απόκοσμους βρυχηθμούς λιονταριών. Σε άλλα σημεία, μία εικόνα που έχουν δει πολλοί εκεί είναι εκείνη ενός Ρωμαίου στρατιώτη που φυλάει σκοπιά, με τον ουρανό της νύχτας να του δημιουργεί μία τρομακτική σιλουέτα.



RMS Queen Mary, Long Beach, Καλιφόρνια, Αμερική

Το πρώην κρουαζιερόπλοιο της Cunard σαλπάρισε στην Γλασκόβη το 1936 και μετάφερε επιφανείς επιβάτες, ανάμεσά τους ο Γουίνστον Τσόρτσιλ και η Βρετανική Βασιλική Οικογένεια, όμως αφού αποσύρθηκε το 1968 έχει αγκυροβολήσει μόνιμα στο Long Beach της Καλιφόρνια, όπου λειτουργεί ως μουσείο και τουριστική ατραξιόν από το 1971.

Είναι επίσης ένα μέρος μεγάλης παραφυσικής δραστηριότητας και ο κυνηγός φαντασμάτων Πίτερ Τζέιμς έχει αναγνωρίσει πάνω από 150 οντότητες στα καταστρώματα του πλοίου. Αυτά περιλαμβάνουν το φάντασμα ενός άντρα που τον συνέντριψε η πόρτα 13 στο μηχανοστάσιο, μία γυναίκα ντυμένη με μαγιό του 1930 που παραμονεύει στην πισίνα του πλοίου και χορευτές φαντάσματα και μυστηριώδη μουσική από το μέρος όπου εκεί ήταν το σαλόνι της Πρώτης Θέσης.



Screaming Tunnel, Καταρράκτες του Νιαγάρα, Καναδάς

Εκ πρώτης όψεως κανείς δεν θα περίμενε αυτός ο μαγικός τουριστικός παράδεισος, με τους εκκωφαντινούς τόνους νερού, να είναι το σπίτι φαντασμάτων. Όμως, εάν πρόκειται να ψάξετε λίγο πιο βαθιά στο περιβάλλον του Νιαγάρα, μπορεί και να συναντήσετε το αποκαλούμενο 'Screaming Tunnel', που βρίσκεται στο βορειοδυτικό σημείο του αξιοθέατου του Οντάριο.

Το τούνελ χτίστηκε από την Grand Trunk Railroad στις αρχές του 1900 ως το μέρος ενός μεγαλύτερου σιδηροδρομικού project που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Υπάρχουν πολλές παραλλαγές στο τραπέζι για το τι οδήγησε στην διαμόρφωση του μύθου, αλλά όλες τους καταλήγουν σ' ένα τρομαγμένο νεαρό κορίτσι που κάηκε μέχρι θανάτου μέσα στο τούνελ. Η ιστορία λέει πως εάν ανάψεις ένα σπίρτο τη νύχτα, ο ήχος ενός κοριτσιού που ουρλιάζει θα σε περιβάλλει και η φλόγα σου θα σβήσει ξαφνικά.



Raynham Hall, Νόρφολκ, Αγγλία

Αυτό το αγροτόσπιτο στην ανατολική Αγγλία είναι το μέρος που τραβήχθηκε μία από τις διάσημες φωτογραφίες ενός φαντάσματος στην ιστορία. Η εικόνα δείχνει μία μυστηριώδη λευκή φιγούρα, γνωστή ως 'Little Brown Lady of Raynham', να κατεβαίνει τις σκάλες. Η 'Brown Lady' πιστεύεται πως είναι η Ντόροθι, η γυναίκα του Τσάρλς Τάουνσεντ, κάποτε ιδιοκτήτη του σπιτιού.

Ο μύθος λέει πως την κλείδωσε στο σπίτι ο έξαλλος σύζυγός της όταν ανακάλυψε πως είχε διαπράξει μοιχεία και της απαγόρεψε να βλέπει μέχρι και τα παιδιά της. Στο λυκόφως, η 'Dolly' λέγεται πως στοιχειώνει την φτιαγμένη από βελανιδιά σκάλα, ένα φάντασμα που έχει αποτυπωθεί από φωτογράφους του περιοδικού Country Life στην περίφημη φωτογραφία του 1936.



read more "TΑ ΠΙΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟΜΕΝΑ ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ"

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Ο βρυκόλακας των Παξών


Στις 5 του μηνός διερχόμενος ο διευθυντής της Παξινής εφημερίδας «Παξοί» κ. Χαρ. Μιτσιάλης γεννημένος στο χωριό Μποϊκάτικα Γαίου, φιλοξενήθηκε από τον κ. Ιωάννη Σ. Μπογδάνου του οποίου η σύζυγος του Μαρία δέχθηκε να του δείξει το απέναντι από το σπίτι τους ερειπωμένο οίκημα του θρυλικού βρικόλακα των Παξών Γεωργάκη της Αντονέλλας. Επιπλέον του έδειξε και τρία μεγάλα πλατυκέφαλα καρφιά τα οποία πήρε κάτω από το κατώφλι της πόρτας του σπιτιού. Αυτά είναι τα καρφιά τα οποία σύμφωνα με την παράδοση κάποιος Σκλαβούνος, υπάλληλος της Ενετικής Κυβέρνησης, κάρφωσε τον βρικόλακα στο επάνω μέρος της πόρτας.

Με την ευκαιρία αυτή οι «Παξοί» δημοσίευσαν την ιστορία του Γιωργάκη της Αντονέλλας η οποία έχει ως εξής : Το έτος 1603 ήρθε στους Παξούς ένας Βενετσιάνος τραβαδούρος και πήγε στην τότε πρωτεύουσα, το σημερινό χωριουδάκι Κουκούλια. Εκεί έμεινε στο σπίτι του Καπετάν Δουφλή ο οποίος τον περιποιήθηκε τόσο πολύ ώστε ο Βενετσιάνος ενέργησε στην κυβέρνησή του να του παραχωρηθεί το μισό από τις εισπράξεις του τελωνείου και των άλλων δημόσιων εσόδων.

Κατά το Ενετικό σύστημα της εποχής εκείνης, τέτοιοι ενοικιαστές είχαν δικτατορικά δικαιώματα. Όταν έπιαναν κάποιο λαθρέμπορο είχαν πάνω του δικαίωμα ζωής και θανάτου. Λεγόταν τότε λοιπόν ότι ένας από τους απογόνους του Δουφλή, συνεχίζοντας το έργο των πατέρων του της ενοικίασης δηλαδή των δημοσίων εσόδων, έπιασε μια μέρα ένα καΐκι με λαθρεμπόριο. Πλοίαρχός του ήταν ένα από ομορφότερα παλικάρια του νησιού, ο Μπόικος. Ο σκληρός απόγονος του Δουφλή δεν δίστασε καθόλου. Διέταξε και του κόψανε για τιμωρία και τα δύο χέρια. Σε λίγη ώρα από τους φρικτούς πόνους και την αιμορραγία το παλικάρι ξεψύχησε.

Ο γιος του Μπόικου λεγότανε Γιωργάκης και ήταν μόλις δέκα χρονών όταν ορφάνεψε με τον τρόπο που διηγηθήκαμε. Η μητέρα του Αντονέλλα, η χήρα του Μπόικου, νέα ακόμα και πολύ όμορφη, αγάπησε τρελά έναν ναυτικό και του παραδόθηκε λίγο καιρό μετά τον τραγικό θάνατο του άντρα της. Ο ναυτικός αυτός όμως ενώ είχε υποσχεθεί να την παντρευτεί, διαρκώς ανέβαλλε το γάμο βρίσκοντας εμπόδιο την ύπαρξη του παιδιού που κληρονομούσε την πατρική του περιουσία. Τέλος της δήλωσε καθαρά πως δεν θα την πάρει αν δεν του δώσει προίκα όλα τα κτήματα που άφησε ο Μπόικος.

Από την μέρα εκείνη η Αντονέλλα έβαλε σκοπό να εξαφανίσει το παιδί της. Δεν υπήρξε βάσανο, στέρηση, κακομεταχείριση που να μην έκανε του Γιωργάκη. Η σκληρή μητέρα θα μπορούσε βέβαια να το σκοτώσει μια και καλή, φαίνεται όμως πως οι συγγενείς του άντρα της την είχαν καταστήσει υπεύθυνη για τον θάνατό του. Όλα όμως τα μαρτύρια και τα βάσανα που του έκανε η μάνα του απεναντίας τον δυνάμωναν. Ο καιρός περνούσε και η Αντονέλλα που φημιζόταν άλλοτε για την καλλονή της, έβλεπε τα νιάτα της να μαραίνονται και τον εραστή της να μην θέλει τον γάμο. Και τότε αποφάσισε να πνίξει με τα ίδια της τα χέρια τον γιο της. Αλλά ο Γιωργάκης δεν ήταν πια μικρός. Είχε πατήσει τα δεκαπέντε. Και είχε κληρονομήσει τη δυνατή κράση του πατέρα του, θέληση και ατσαλένια μπράτσα.

Η μητέρα του τον είχε καταδικάσει να κοιμάται στο αχούρι μαζί με τα γουρούνια. Μια χειμωνιάτικη νύχτα λοιπόν ακούει ελαφρό θόρυβο. Κατάλαβε ότι κάποιος μπήκε αλλά δεν σάλεψε. Ξαφνικά μέσα στο σκοτάδι νιώθει δύο χέρια να ζητούν ψαχουλευτά το λαιμό του. Πετάγεται πάνω, αρπάζει ένα ξύλο και χτυπά τη μάνα του στο κεφάλι. Ο Γιωργάκης άνοιξε τη πόρτα και χάθηκε στο σκοτάδι, κατέβηκε στο λιμάνι του Γαίου και κρύφτηκε στο αμπάρι ενός εκεί αραγμένου καραβιού που την άλλη μέρα έφευγε για Αυλώνα. Αν και μπορούσε να δικαιολογήσει πολύ καλά την πράξη του, κατάλαβε ότι το να σηκώσει χέρι στη μάνα του θεωρούνταν στο νησί κακούργημα που δεν θα του το συγχωρούσε κανείς.

Μόλις έφτασε στην Ήπειρο έγινε υπηρέτης σ’ ένα κτηματία πλούσιο αλλά φιλάργυρο. Τα βάσανα του Γιωργάκη συνεχίστηκαν εδώ. Όλη τη μέρα δούλευε στα χωράφια του αφεντικού του και δεν είχε για τροφή παρά κριθαρένιο ψωμί και λίγες ελιές. Το βράδυ κοιμόταν σ’ ένα αχυρώνα και το πρωί πάλι στη δουλειά. Πέντε χρόνια βάσταξε η σκληρή αυτή ζωή και μια μέρα ο Γιωργάκης αρρώστησε με πυρετό. Γρήγορα φάνηκαν σπυριά στο κορμί του. Γιατρός δεν υπήρχε στο χωριό εκείνο αλλά το αφεντικό του κατάλαβε αμέσως ότι η αρρώστια του υπηρέτη του ήταν αραποβλογιά και τρόμαξε. Το χωριό αναστατώθηκε και τον ανάγκασαν να φύγει από το χωριό, τον έδιωξαν σαν τον σκύλο. Ο δύστυχος Γιωργάκης κυνηγημένος, πεινασμένος και αξιολύπητος κατέφυγε σε μια μικρή σπηλιά καταρώμενος τα πάντα και εκεί με φοβερά βάσανα στερήσεις και πόνους πέθανε.

Το φάντασμά του τότε έγινε τύραννος και βασανιστής της μάνας του. Όπου πήγαινε η Αντονέλλα έβλεπε μπροστά της το φάντασμα να την κοιτάζει απειλητικά και εξαγριωμένα. Την νύχτα το άκουγε να γυρίζει γύρω από το σπίτι της, να μουγκρίζει, να της χτυπά την πόρτα, να τρέχει στα κεραμίδια, να της μετράει τα βάσανα που τράβηξε εξαιτίας της και να την καταριέται. Μέρες και νύχτες περνούσαν χωρίς η σκληρή μάνα να μπορέσει να κοιμηθεί. Οι πιο στενοί της συγγενείς θέλησαν να την πάρουν στο σπίτι τους, αλλά την άλλη μέρα αναγκάστηκαν να την διώξουν γιατί όλη νύχτα το σπίτι τους κουνιότανε σαν από σεισμό και έξω ο βρικόλακας μούγκριζε λες και σηκώθηκε κάποιος σίφουνας.

Με τον καιρό ο βρικόλακας άπλωσε τα κατορθώματά του σε όλο το νησί. Τρομαγμένοι οι Παξινοί άκουγαν μουγκρίσματα, κατάρες, χτυπήματα στις πόρτες τους, τρεχάματα στις στέγες τους, ξεριζώματα δέντρων. Η κατάσταση αυτή έκανε άνω κάτω όλο το νησί. Δεν μπορούσαν να ησυχάσουν οι άνθρωποι. Αποφάσισαν να επικαλεστούν τη βοήθεια του Θεού. Μαζεύτηκαν όλοι οι παπάδες του χωριού και αφού πρωτύτερα διετάχθη γενική νηστεία τριών ημερών, τέλεσαν τη θεία λειτουργία και έπειτα μεγάλο αγιασμό. Στη συνέχεια όλοι οι κάτοικοι, με τους παπάδες, τα εξαπτέρυγα, και τις ιερές εικόνες, διέτρεξαν όλο το νησί ραντίζοντας και στήνοντας στα σταυροδρόμια πέτρινους σταυρούς μερικοί από τους οποίους σώζονται ακόμη. Συγχρόνως κάποιος Σκλαβούνος υπάλληλος της Ενετικής κυβέρνησης στους Παξούς κάρφωσε στο πάνω μέρος του σπιτιού του βρικόλακα τρία πλατυκέφαλα καρφιά και διαβεβαίωσε τους κατοίκους ότι μόνο ύστερα από εκατό χρόνια θα μπορούσε ο βρικόλακας να ξαναφανεί στο νησί. Έτσι έπαψε το κακό γιατί από εκείνη τη μέρα ο πολυβασανισμένος Γιωργάκης δεν έδωσε σημείο παρουσίας.

Τα καρφιά που καρφώθηκαν στη πόρτα σώζονταν στη πόρτα του σπιτιού μέχρι τα 1805 και πολλοί περίμεναν με αγωνία ότι με το πέσιμό τους θα ξαναγύριζε ο βρικόλακας στο νησί. Τα καρφιά έπεσαν αλλά ο βρικόλακας δεν φάνηκε πουθενά. Για την Αντονέλλα, την σκληρή αυτή μητέρα, η παράδοση λέει ότι εγκαταλείφτηκε οριστικά από τον εραστή της και κυνηγημένη νύχτα και μέρα από το φάντασμα του παιδιού της στο τέλος τρελάθηκε. Και τρελή με σχισμένα ρούχα έτρεχε στα βουνά και στα περιγιάλια των Παξών σε ελεεινή και τρισάθλια κατάσταση ώσπου μια μέρα έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε.

Πηγή: Ψυχικαί έρευναι, Έτος 9ο, Τεύχος 10ο, Τόμος 9ος, Οκτώβριος 1933 σελ. 151-154
read more "Ο βρυκόλακας των Παξών "

Ιστορίες για τον πύργο του διαβόλου, του πρώτου μνημείου των Η.Π.Α!

Ο πύργος του διαβόλου είναι ένας μονολιθικός πυριγενής ηφαιστειογενής λαιμός που βρίσκεται στους μαύρους λόφους κοντά στο Hulett και Sundance στο Crook County, βορειοανατολικά του Wyoming, πάνω από τον ποταμό Belle Fourche. Έχει ύψος 386 μέτρα πάνω από το έδαφος και η κορυφή είναι στα 1.558 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Ο πύργος του διαβόλου ήταν το πρώτο Εθνικό Μνημείο που δηλώθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες και ιδρύθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 1906, από τον Πρόεδρο Theodore Roosevelt.

Πρόκειται για έναν φυσικό σχηματισμό που μοιάζει με τον απολιθωμένο κορμό ενός δέντρου και το ύψος του είναι 390 μέτρα- ελάχιστα μικρότερο από εκείνο του Empire State Building, του μέχρι πριν από κάποια χρόνια ψηλότερου κτηρίου στον κόσμο- πάνω από την κοιλάδα του ποταμού Belle Fourche. Στην κορυφή του υπάρχει ένα πλάτωμα έκτασης 6 στρεμμάτων

Η έκταση του μνημείου περικλείει 1.347 στρέμματα (5,45 km2). Τα τελευταία χρόνια, περίπου το 1% των 400.000 επισκεπτών ετησίως κάνουν αναρρίχηση κυρίως μέσω των παραδοσιακών τεχνικών αναρρίχησης.

Οι ινδιάνικοι μύθοι λένε ότι 7 αδελφές της φυλής των Σιού που μάζευαν τα λουλούδια κυνηγήθηκαν από μια αρκούδα. Τότε το Μεγάλο Πεύμα τις λυπήθηκε και αύξησε το έδαφος που έγινε πύργος προστασίας και μπήκαν μέσα. Η αρκούδα προσπάθησε να αναρριχηθεί στο βράχο, αλλά έπεσε μακριά, τα δε κορίτσια αναλήφθησαν στον ουρανό. Οι Ινδιάνοι λένε πως αυτά τα σημάδια στις πλευρές του λόφου είναι τα αποτυπώματα της αρκούδας' επίσης λένε ότι οι πρόγονοι τους κοιτούσαν στον ουρανό και τα έβλεπαν.

Όπως και να έχει πάνω απο τον Πύργο του Διαβόλου, στον ουρανό εμφανίζονται 7Πλειάδες -για τιις οποίες μαθαίνουμε από την Ελληνική Μυθολογία ότι πως ήταν επτά αδελφές, γι΄ αυτό και τις αποκαλούν και «Εφτάστερο» ή«Εξάστερο» (η Μερόπη είναι δυσδιάκριτη), από όπου και ο λαϊκός στίχος από τα «Εκατολόγια της Αγάπης»:

"Έξι άστρα σέρνει η Πούλια" - τις οποίες 6 μπορούσαν να δουν με γυμνό μάτι αλλά την 7η μόνο με τηλεσκόπιο....
read more "Ιστορίες για τον πύργο του διαβόλου, του πρώτου μνημείου των Η.Π.Α!"

Κυνοκέφαλοι και Λυκάνθρωποι

Ιστορικοί και συγγραφείς της αρχαίας ελληνικής γραμματείας αναφέρονταν συχνά σε παράξενα πλάσματα με σώμα ανθρώπου και πρόσωπο σκύλου. Αργότερα η παράδοση αυτή πέρασε στην ανατολική χριστιανική βιβλιογραφία και εικονογραφία, για να επηρεάσει τους μετέπειτα αιώνες και τη δυτική παράδοση. Από πού προέκυψαν όμως οι ιστορίες για τους κυνόμορφους και ποια είναι η σύνδεση τους με τις περισσότερο σύγχρονες αφηγήσεις για τους λυκανθρώπους;

Ζωόμορφα πλάσματα μπορεί να συναντήσει κανείς σε όλες τις αρχαίες παραδόσεις του κόσμου. Από την Αίγυπτο και την Ελλάδα, μέχρι τους πολιτισμούς της Μ. Ανατολής και της Ινδίας, η απεικόνιση ανθρώπων με χαρακτηριστικά ζώου, αλλά και η πίστη σύμφωνα με την οποία μια τέτοια μεταμόρφωση ήταν εφικτή, είχε τις ρίζες της στην επιθυμία του ανθρώπου να μεγιστοποιήσει τις φυσικές του δυνατότητες, όπως για παράδειγμα την ταχύτητα, την δύναμη, την ακοή, την όσφρηση κ.ο.κ.

Ξεκινώντας από τον κυνοκέφαλο θεό Ανουβι των Αιγυπτίων, τον Αρκά βασιλιά Λυκάονα και τους μυθικούς Κυνοκέφαλους της «Φυλλάδας του Μεγάλου Αλέξανδρου» και περνώντας στον Αγιο Χριστόφορο της χριστιανικής παράδοσης έως και τους θρύλους των λυκανθρώπων της Ευρώπης του Μεσαίωνα, οφείλουμε να αναζητήσουμε τον συμβολισμό πίσω από την ανάγκη του ανθρώπου να μιλήσει για τέτοιου είδους πλάσματα.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης το γεγονός πως πλήθος συγγραφέων που υποστήριξαν τη θεωρία των αρχαίων αστροναυτών, εμπνεύστηκαν από αυτού του είδους τις αρχαίες παραδόσεις και μίλησαν για υπαρκτά όντα, τα οποία προέκυψαν μέσω βιολογικών πειραμάτων εξωγήινων πολιτισμών που επισκέφτηκαν τον πλανήτη μας!

Οι κυνοκέφαλοι της θρησκείας και της φαντασίας 

Η ζωομορφία ήταν ευρέως διαδεδομένη στην αρχαία αιγυπτιακή θρησκεία, από το ιερό πάνθεον της οποίας δεν έλειπε και ο κυνοκέφαλος θεός Ανουβις. Ηταν ο θεός των νεκρών, φύλακας και υπεύθυνος για τις πόρτες του κάτω κόσμου και απεικονιζόταν από τους αρχαίους Αιγύπτιους ως άνθρωπος με κεφάλι σκύλου ή και τσακαλιού. Για το λόγο αυτό η μητρόπολη της λατρείας του είχε ονομαστεί Κυνόπολις. Οι αρχαίοι Έλληνες τον παρομοίαζαν με τον ψυχοπομπό Ερμή, αν και η κυνοκέφαλη μορφή του δεν πέρασε στην αρχαιοελληνική λατρεία.

Στην ελληνική μυθολογία υπήρξαν κάποιες αναφορές σε σκυλόμορφα πλάσματα. Οι Δωριείς συσχέτιζαν τον τρικέφαλο σκύλο του Άδη, τον Κέρβερο, με τον Αιγύπτιο Άνουβι. Παραλληλα πίστευαν ότι ο μυθικός σκύλος-φύλακας του κάτω κόσμου ήταν μια άλλη εκδοχή της θεάς του θανάτου Εκάτης. Η θεά Εκάτη, απεικονιζόταν σε ορισμένες περιπτώσεις σαν σκύλα, καθώς υποτίθεται πως έτρωγε τις σάρκες των νεκρών και αλυχτούσε υπό το φως του φεγγαριού. Αξίζει να αναφέρουμε πως η Εκάτη συνδεόταν αστρολογικά και με τον αστερισμό του Μικρού Κυνός.
Σε κυνοκέφαλους αναφέρονται και συγγραφείς όπως ο Ησίοδος και ο Αισχύλος, αλλά και άλλοι γεωγράφοι που μιλούν για τα παράξενα πλάσματα με το ανθρώπινο σώμα και το σκυλίσιο κεφάλι που συνάντησαν σε εκστρατείες τους ήρωες όπως ο Ηρακλής, ο Περσέας και ο Θησέας.

Στα βυζαντινά χρόνια, ο Φώτιος (πατριάρχης την περίοδο 857-867 μ.Χ), αναπαρήγαγε στη «Μυριόβιβλό» του εδάφια από το έργο «Ινδικά» του Κτησία (5ος-4ος προχριστιανικός αιώνας). Εκεί αναφέρεται πως «στις όχθες του Ινδού ποταμού ζουν άνθρωποι που έχουν κεφάλι σκύλου, φορούν ρούχα από δέρμα ζώων, γαυγίζουν σαν σκυλιά αντί να μιλάνε και είναι μαύροι με κοφτερά δόντια. Οι Ινδοί τους αποκαλούν «Καλύστριους» που σημαίνει «κυνοκέφαλοι» και το έθνος τους αριθμει περίπου 120.000 άτομα». Υστεροι μελετητές, όπως ο C. Lassen και ο Δ.Κ. Βελισσαρόπουλος, υποστηρίζουν πως ο συγγραφέας των «Ινδικών», αναφέρεται σε γηγενείς πληθυσμούς της Ινδίας που απομονωμένοι στα βουνά, εξέτρεφαν κοπάδια και είχαν ποιμενικά σκυλιά μεγάλου μεγέθους. 
Οι Ινδοί τους περιφρονούσαν και για αυτό το λόγο τους είχαν αποδώσει την ονομασία «Καλύστριοι».
Ακόμα μια μυθιστορηματική αναφορά για κυνοκέφαλους παρουσιάζεται στο έργο του Ψευδοκαλλισθένη «Το μυθιστόρημα του Αλέξανδρου» ή αλλιώς «Η Φυλλάδα του Μεγάλου Αλέξανδρου» που θεωρείται και το πρώτο μυθιστόρημα του δυτικού κόσμου. Ο συγγραφέας με το ψευδώνυμο Ψευδοκαλλισθένης, βασίστηκε στον Καλλισθένη από την Ολυνθο (τον ιστοριογράφο που ακολουθούσε τον Αλέξανδρο στις εκστρατείες του) και δημιούργησε το λογοτεχνικό του έργο το 300 μ.Χ. μπλέκοντας την ιστορία με το φανταστικό. 
Σύμφωνα με το μυθιστόρημά του, ο Αλέξανδρος συνάντησε στις Ινδίες τους «Σκυλοκέφαλους», που είχαν σώμα ανθρώπου και κεφάλι σκύλου, ανθρώπινη μιλιά, αλλά και σκυλίσιο βάδισμα. Να σημειώσουμε εδώ πως αντίστοιχος μύθος υπάρχει και στις παραδόσεις άλλων χωρών, όπως στη Ρουμανία, που λέγεται πως ο Αλέξανδρος συνάντησε τους Κυνοκέφαλους και συμμάχησε μαζί τους αναθέτοντάς τους την φύλαξη του βασιλιά Πώρου, τον οποίον προηγουμένως είχε φυλακίσει μετά τις μάχες στην Ινδία. Αξίζει να αναφέρουμε ότι παρόμοιες δοξασίες εντοπίζονται και στην αραβική φιλολογία, γεγονός που είναι πολύ πιθανόν να έπαιξαν το ρόλο τους και στην περίπτωση του Αλεξάνδρου.

Τους επόμενους αιώνες, η ενσωμάτωση αρκετών παγανιστικών στοιχείων στον χριστιανισμό, επέφερε την επανεμφάνιση των δοξασιών για κυνοκέφαλα πλάσματα, αυτή τη φορά μέσα από ένα άλλο πρίσμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο άγιος Χριστόφορος της χριστιανικής ορθόδοξης εκκλησίας, που απεικονίζεται σε ορισμένες περιπτώσεις με κεφάλι σκύλου. Στο νεκροταφείο του χωριού Αντρώνι Ηλείας, υπάρχει μέχρι και σήμερα το βυζαντινό εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων, μέσα στο οποίο ο επισκέπτης μπορεί να δει την εικόνα του «Αγίου Σκύλου», ή αλλιώς του Αγίου Χριστόφορου του Ρέπροβου. Ο π. Γ. Μεταλληνός αναφέρει μία εκδοχή από την ανατολή, σύμφωνα με την οποία ο Ρέπροβος καταγόταν από μια φυλή άγριων ανθρωποφάγων. Οταν πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Ρωμαίους, ασπάστηκε το χριστιανισμό στην Αντιόχεια, όπου στάλθηκε, και στη συνέχει μαρτύρησε. 
Η δυτική εκδοχή είναι πως ο κυνοκέφαλος Ρέπροβος ήταν ένας γίγαντας που αναλάμβανε να περνάει με ασφάλεια τους ταξιδιώτες από ένα άγριο ποτάμι. Κάποια μέρα πέρασε από εκεί ο Ιησούς, που βρισκόταν ακόμα σε μικρή ηλικία. Εκτοτε ο ίδιος μετονομάστηκε σε Χριστόφορος και έγινε χριστιανός. Παρ’ όλα αυτά οι μεταβυζαντινές απεικονίσεις του αγίου τον δείχνουν χωρίς το σκυλίσιο κεφάλι του, γεγονός που καταδεικνύει ότι η σύγχρονη εκκλησία κάποια στιγμή προσπάθησε να απαγκιστρωθεί από τις αρχαίες παγανιστικές παραδόσεις. Υπάρχει όμως και η άποψη του καθηγητή Χαράλαμπου Χοτζάκογλου, καθηγητή στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, σύμφωνα με την οποία η απεικόνιση του αγίου Χριστόφορου ως κυνοκέφαλου, οφείλεται στο ότι οι πρώτοι χριστιανοί συγγραφείς εκτιμούσαν ιδιαίτερα τα έργα του Στράβωνα, του Γάιου Πλίνιου του Πρεσβύτερου, του Ρούφου Αβηινού και άλλων ιστορικών και γεωγράφων, οι οποίοι αναφέρονταν στα θηριώδη σκυλόμορφα πλάσματα που ζούσαν στην Ινδία.

Παράλληλα, κάποιοι άλλοι ιστορικοί συσχετίζουν την δυτική εκδοχή του Αγίου με τον κυνοκέφαλο Ανουβι, που μετέφερε στους ώμους του τον θεό Ώρο για να τον περάσει από το Νείλο.Πρόδρομοι των λυκανθρώπων;
Τα ανθρωπόμορφα πλάσματα με κεφάλι σκύλου αναφέρονται συχνά σε κείμενα της μεσαιωνικής λογοτεχνίας αντιπροσωπεύοντας την μαγεία, κυρίως τη μαύρη, την βαρβαρότητα, την κτηνώδη συμπεριφορά και το κακό. Διατήρησαν τα περισσότερα στοιχεία των μυστηριακών θρύλων της Ανατολής και τα ενσωμάτωσαν στην περιέργεια που χαρακτήριζε τις αναζητήσεις της μεσαιωνικής Ευρώπης, όπως αναφέρει στα έργα του ο Ισίδωρος της Σεβίλλης και άλλοι ιστορικοί.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η ομοιότητα που των κυνοκέφαλων πλασμάτων της αρχαιότητας με την παράδοση των λυκανθρώπων. Αλλωστε οι μύθοι για τους τελευταίους, που είναι από τους αρχαιότερους της Ευρώπης, φαίνεται κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα να μπλέκονται σε αρκετά σημεία με τις παραδόσεις των κυνοκέφαλων.

Ο πρώτος μυθολογικά λυκάνθρωπος που συναντά ο επίδοξος ερευνητής προέρχεται από την ελληνική μυθολογία και ήταν ο Λυκάοντας από την Αρκαδία. Στην προσπάθειά του να κοροϊδέψει το Δία, προκάλεσε την οργή του πατέρα των Θεών που ξέσπασε μεταμορφώνοντας τον ίδιο αλλά και τους γιους του σε λύκους. Την ιστορία αυτή μεταφέρουν ο ιστορικός Απολλόδωρος ο Αθηναίος, αλλά και ο Παυσανίας στα Αρκαδικά. Σύμφωνα με το λεξικό Αρχαίας Ελληνικής του Ι. Σταματάκου, το λήμα Λύκη σήμαινε το φως και άρα ο λυκάνθρωπος δεν ήταν παρά ο μύστης, ο κάτοχος του φωτός και της γνώσης, που συμμετείχε στις τελετές που γίνονταν προς τιμήν του αστέρα Σείριου, του αστερισμού του Κυνός.

Ομως η έξαρση του αριθμού των θρύλων που αφορούν τους λυκανθρώπους παρατηρήθηκε κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Η μορφή και η απόχρωση που δόθηκε τότε ήταν πολύ διαφορετική από την αρχική έννοια που έφερε η λέξη λυκάνθρωπος στην αρχαία Ελλάδα. Τέτοιου είδους μύθοι αναπτύχθηκαν κυρίως στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Αυτοί ήθελαν τους λυκανθρώπους να αποτελούν κοινούς ανθρώπους μου μεταμορφώνονταν σε μοχθηρά πλάσματα κατά τη διάρκεια της νύχτας με πανσέληνο. Προκειμένου μάλιστα να ολοκληρωθεί η μεταμόρφωση, έπρεπε να καταναλώσουν ανθρώπινο κρέας, κάτι που ταύτιζε τη λυκανθρωπία με το θάνατο και το κακό και τους φερόμενους ως λυκανθρώπους, με την μαύρη μαγεία και εν τέλει το διάβολο.

Για τις αναφορές και τις κατά τόπους πεποιθήσεις για τους λυκανθρώπους έχουν μέχρι σήμερα δοθεί αρκετές πιθανές εξηγήσεις. Μια από αυτές ίσως να πηγάζει από το φόβο και τον παράδοξο σεβασμό που από την εποχή των πρωτόγονων έτρεφαν οι άνθρωποι για τον λύκο. Ας μην ξεχνάμε ότι για αιώνες αποτέλεσε τον κυριότερο εχθρό τους κατά τη διάρκεια του κυνηγιού, ενώ η δυνατότητά του να λειτουργεί αποτελεσματικά μέσα σε μια αγέλη (αν και κατά βάση μοναχικό ζώο) προκαλούσε δέος.
read more "Κυνοκέφαλοι και Λυκάνθρωποι"

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Τρόμος στη Σερβία: Το βαμπίρ Σάβα Σαβάνοβιτς

Το τοπικό συμβούλιο της κοινότητας Μπάγινα Μπάστα στη δυτική Σερβία ήταν σαφές στην προειδοποίηση για τη δημόσια υγεία που εξέδωσε: το βαμπίρ Σάβα Σαβάνοβιτς κυκλοφορεί ελεύθερο στην περιοχή.



Η επίσημη ανακοίνωση των τοπικών αρχών εκδόθηκε όταν κατέρρευσε ο παλιός νερόμυλος, για τον οποίο λέγεται ότι ήταν η κατοικία του πιο διάσημου βαμπίρ της Σερβίας, του Σάβα Σαβάνοβιτς.

Σύμφωνα με το θρύλο, ο Σάβα Σαβάνοβιτς ζούσε στον μύλο αυτό, στις όχθες του ποταμού Rogacica και ρούφαγε το αίμα από όποιον πήγαινε στο μύλο για να αλέσει στάρι.

Ο παλιός νερόμυλος πέρασε στην ιδιοκτησία της οικογένειας Γιάγκοντιτς, όμως τον άφησαν να ερειπωθεί γιατί τρομοκρατούνταν μόνο στη σκέψη να τον πλησιάσουν. Πίστευαν ότι οι εργασίες συντήρησης θα ξυπνούσαν το βαμπίρ. Έτσι, ο μύλος κατέρρευσε.



Μόλις έγινε γνωστό το γεγονός, άρχισαν να διαδίδονται φήμες ότι ο Σάβα Σαβάνοβιτς είχε ξυπνήσει και κυκλοφορούσε ξανά στην περιοχή.

Ο δήμαρχος Miodrag Vujetic παραδέχτηκε: «Οι άνθρωποι ανησυχούν, όλοι ξέρουν το θρύλο του βαμπίρ και η σκέψη ότι τώρα ψάχνει για νέα κατοικία και πιθανά θύματα μας έχει τρομοκρατήσει. Είμαστε όλοι φοβισμένοι».

Ως συνέπεια του ομαδικού φόβου αυξήθηκαν κατακόρυφα οι πωλήσεις σκόρδου στην περιοχή.
newsbomb.gr
read more "Τρόμος στη Σερβία: Το βαμπίρ Σάβα Σαβάνοβιτς"

Gigas Codex - Η Βίβλος του Διαβόλου




Gigas Codex - Η Βίβλος του Διαβόλου

Η εθνική βιβλιοθήκη της Στοκχόλμης στη Σουηδία έχει κάθε λόγο να θεωρείται μία από τις πιο διάσημες βιβλιοθήκες παγκοσμίως.

Σε μία ειδικά κλιματιζόμενη αίθουσα, φιλοξενεί ένα βιβλίο που όμοιό του δεν υπάρχει στον κόσμο, τον Codex Gigas ή αλλιώς το Giant Book που είναι γνωστό και με το όνομα η «Βίβλος του διαβόλου».

Δείτε το ανατριχιαστικό ντοκιμαντέρ - τα σχόλια δικά σας ....
read more "Gigas Codex - Η Βίβλος του Διαβόλου"